Προεπισκόπηση

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

15 Ο Χριστιανός ζεί μέσα στό μυστήριο τού νά μήν υπάρχει αυτός, αλλά νά υπάρχει, νά ζεί ο Χριστός μέσα Του καί εκείνος νά ζεί γιά τόν Χριστό καί όχι γιά τόν εαυτό του. Αυτό είναι τό αποτέλεσμα τής αγάπης τού πιστού πρός τόν Χριστό καί πρός τόν πλησίον.
Η πίστις, ο θείος έρωτας, κάνει τόν άνθρωπο νά μήν αισθάνεται ούτε τόν σωματικό πόνο. Αυτό συνέβαινε μέ τούς αγίους μάρτυρες όταν τούς βασάνιζαν ποικιλότροπα.

Ο Γέροντας Πορφύριος διηγείται:  
«Είχα βγάλει στό κεφάλι μου μία μεγάλη ελιά, σάν ρεβύθι.. η οποία συνεχώς μεγάλωνε καί πονούσα πολύ. Γνώριζα, μέ τήν χάρη, πού μού έχει δώσει ο Θεός, ότι έπρεπε νά αφαιρεθεί, γιατί θά εξελίσσετο σέ κακοήθη.

Συμφώνησαν μαζί μου καί οι γιατροί καί γι’ αυτό μού έκλεισαν ημερομηνία γιά χειρουργείο. Στό χειρουργείο όμως, εγώ διαφώνησα μαζί τους. Εκείνοι επέμεναν νά γίνει αφαίρεση τής ελιάς μέ τοπική νάρκωση, γιατί καί η διάρκεια τής επέμβασης θά ήταν μεγάλη, καί οι πόνοι τής επέμβασης αφόρητοι.

Εγώ αρνήθηκα καί τούς είπα ότι, ούτε αφαίρεση θά κάνετε, ούτε νάρκωση. Αλλά θά τήν καυτηριάσετε μέ διαθερμοπηξία.
Οι γιατροί τρόμαξαν καί μού είπαν, ότι κάτι τέτοιο είναι επιστημονικώς αδύνατον. Εγώ, όμως, επέμενα καί επειδή ήσαν δικά μου παιδιά, δέν ήθελαν νά μέ στενοχωρήσουν καί μού είπαν θά τήν κάνουμε μέ δική σας ευθύνη καί έκαναν τόν σταυρό τους καί άρχισαν.

Εγώ έκλεισα τά μάτια μου καί μπροστά μου φαντάστηκα τόν Εσταυρωμένο Ιησούν σέ ένα μεγάλο σταυρό καί μέ μεγάλη πίστη έλεγα, συνεχώς μέσα μου: Κύριε ημών Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Οι γιατροί μέ αγωνία καί μέ χέρια πού έτρεμαν συνέχιζαν τήν καυτηρίαση, ενώ τό χειρουργείο είχε «ντουμανιάσει» από καπνό καί οσμή ψημένου κρέατος! Όσο περνούσε η ώρα, τόσο μεγάλωνε η πίστη μου καί έφθασα σέ τέτοιο σημείο, πού δέν αισθανόμουν σχεδόν τίποτε!

Αντίθετα, τούς γιατρούς τούς είχε κόψει κρύος ιδρώτας. Δέν πίστευαν στά μάτια τους. Συνέχεια μέ ρωτούσαν, εάν αισθάνομαι καλά καί εγώ τούς έλεγα: Προχωρείστε. Η επέμβαση διήρκεσε περισσότερο από ¾ τής ώρας.
Όταν τελείωσε, σηκώθηκα ήρεμος καί γελαστός καί αφού ευχαρίστησα τόν Θεόν καί τούς γιατρούς, πρόσθεσα: Μεγάλα τά τής πίστεως κατορθώματα!Βλέπεις, λοιπόν, παιδί μου Ανάργυρε, τί μπορεί νά πετύχει ο άνθρωπος, όταν έχει πίστη στό Θεό;

Γι’ αυτό καί εσύ νά πιστεύεις καί νά μή φοβάσαι τίποτε στή ζωή σου, γιατί ο Θεός είναι μεγαλύτερος από όλους καί από όλα»[1]! 

Τό ίδιο θαύμα επανέλαβε ο Γέροντας σέ πνευματικό του παιδί. Νά πώς τό διηγείται ο αδελφός της:  «Ο πατήρ Πορφύριος, αφού σηκώθηκε από τό κάθισμά του μέ μία έκδηλη αυτοπεποίθηση, τήν πλησίασε στήν εξεταστική καρέκλα, πού ήταν καθήμενη, τής έπιασε τό χέρι, έψαξε καί βρήκε τό σφιγμό της καί είπε στούς γιατρούς, νά αρχίσουν τήν καυτηρίαση.

Οι γιατροί τόν κοίταζαν αμήχανοι! Εκείνος, όμως, επέμενε. Καί τελικά υπήκουσαν!
Η καυτηρίαση έγινε σύμφωνα μέ τίς οδηγίες τού Παππούλη. Καί, βέβαια, χωρίς τοπική αναισθησία!
Ή μάλλον, μέ τήν αναισθησία πού… τής χορηγούσε ο Παππούλης, διά μέσω τού σφυγμού, πού τής ήλεγχε καθόλην τήν διάρκεια τής επεμβάσεως. Γιατί, όπως μού είπε η Αικατερίνη, από τήν στιγμή, πού ο π. Πορφύριος τής κρατούσε τό σφυγμό, όλα άλλαξαν μέσα της.
Ο φόβος της, πού ήταν υπερβολικός, μετατράπηκε σέ ανερμήνευτο θάρρος!
Η αγωνία της σέ πρωτοφανή ηρεμία! Η ταχυπαλμία της, σέ ευρυθμία! Τό δέ άγχος της κατέστη ανύπαρκτο!

Όσον αφορά τόν πόνο, τόν προερχόμενον εκ τής επεμβάσεως, αυτός είχε, κυριολεκτικά, εκμηδενισθεί!
Αντί πόνου, η αδελφή μου, αισθανόταν μία ιδιάζουσαν ευφορία καί μόνον η «τσίκνα», πού έβγαινε από τό καμμένο κρέας, τής θύμιζε τήν καυτηρίαση!»[2].
Έλεγε επίσης ο Γέροντας Πορφύριος περιγράφοντας τήν ζωή μέσα στήν Εκκλησία: «Μπαίνοντας στήν άκτιστη Εκκλησία, ερχόμαστε στόν Χριστό, μπαίνομε στό άκτιστον»[3]. Μπαίνουμε σέ μιά άλλη «διάσταση» ή μάλλον εισερχόμαστε εκεί, πού δέν υπάρχει καμμία διάσταση χωροχρονική, αλλά «τά πάντα καί εν πάσι Χριστός».
Εισορμούμε στό αδιάστατον, στό άναρχο, στό ατελεύτητον, στό αιώνιον, στό αΐδιον, στό απερινόητον μυστήριον τού Θεού.

Μετέχουμε στήν ζωή τού Θεού, εκεί, όπου δέν υπάρχει θάνατος, φθορά, χρόνος, χώρος, διάβολος, ασθένεια, πόνος, λύπη ή στεναγμός. Μπαίνουμε στήν «περιοχή» τής νίκης καί τού Νικητή, στήν «χώρα» τού Αχωρήτου, στόν τρόπο τού «είναι σύν καί εν Αυτώ». Εισερχόμεθα στήν διαμονή «εν Αυτώ», τώ Δημιουργώ καί Προνοητή τών απάντων, οδηγούμεθα «εις τό είναι» μετά τού στοργικού Πατέρα καί Αδελφού, τού αείποτε προτρέποντος ημάς εις τό αενάως κατατρυφάν Αυτού:  « Κατατρύφησον τού Κυρίου καί δώσει τά αιτήματα τής καρδίας σου»[4]. Καί ποίον τό αίτημα τής καρδίας ημών, ειμή τό «είναι σύν Αυτώ», πού σημαίνει τό «ζείν εν Αυτώ». 
________________________________________

[1]   Αναργύρου Καλλιάτσου,  Ο πατήρ Πορφύριος. Ο διορατικός, ο προορατικός, ο ιαματικός, ΣΤ΄έκδοσις, Εκδόσεις : Ιερού Ησυχαστηρίου, Η  Μεταμόρφωσις τού Σωτήρος, Αθήναι  2005 (Στό εξής: Ο πατήρ Πορφύριος) , σελ. 21-22.
[2] Ο πατήρ Πορφύριος, σελ. 171-172.
[3] Βίος καί Λόγοι, Ζ΄, σελ. 194.
[4] Ψαλμ. 36,4 


Πηγή από: http://www.agioritikovima.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: «ΟΧΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΤΙΜΩΡΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΣΩΣΤΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ»

1 «Κοίταξε, παιδί μου! Ο Θεός μας, προκειμένου να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά του, που τον πιστεύουν, τον αγαπούν και τον λατρεύουν, χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους, μεθόδους και σχέδια.
Μέσα στα σχέδια του Θεού μας είναι και η επιβολή κανόνων, οι όποιοι αποσκοπούν, πάντα, στη σωτηρία τής ψυχής μας. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση τη δική σου. Εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε η να διαγράψουμε τα σχέδια τού Θεού. Πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να του το επιβάλλουμε. Μπορούμε, όμως, να τον παρακαλέσουμε και να τον ικετεύσουμε, και Εκείνος, σαν φιλάνθρωπος που είναι, μπορεί να εισακούσει τις προσευχές μας και να συντμήσει το χρόνο ή ακόμη και να τον διαγράψει. Και το ένα και το άλλο, στο χέρι του είναι. Εμείς θα το ζητήσουμε. Και Εκείνος θα το εγκρίνει.

Ύστερα, οι κανόνες αυτοί δεν έχουν το χαρακτήρα τής εκδικήσεως η τής τιμωρίας, αλλά τής διαπαιδαγωγήσεως, και δεν έχουν καμιά σχέση με αυτούς που επιβάλλονται από ορισμένους πνευματικούς κατά την εξομολόγηση, και οι οποίοι, είτε από υπερβάλλοντα ζήλο, είτε από άγνοια, εξαντλούν τα όρια τής τιμωρίας, χωρίς να αντιλαμβάνονται, ότι με τον τρόπο αυτό, αντί να κάνουν καλό, διαπράττουν έγκλημα.

Εγώ, πάντα τους φωνάζω και τους συμβουλεύω: Όχι μεγάλες τιμωρίες. Αλλά σωστές συμβουλές. Γιατί, οι μεγάλες τιμωρίες, τροφοδοτούν τον άλλο (το διάβολο) με πλούσια πελατεία. Και αυτός, αυτό περιμένει. Αυτό καραδοκεί, και έχει πάντα ανοιχτές τις αγκάλες του για να τους δεχτεί! Και τους τάζει, μάλιστα, λαγούς με πετραχήλια…Γι’ αυτό, απαιτείται μεγάλη προσοχή στην επιλογή του πνευματικού. Όπως αναζητάτε τον καλύτερο γιατρό, το ίδιο να κάνετε και για τον πνευματικό. Και οι δύο γιατροί είναι. Ο ένας του σώματος και ο άλλος τής ψυχής»!

Γέροντος Πορφυρίου Ιερομονάχου, «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ»


Πηγή από: http://www.agioritikovima.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

O ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΣ... ΜΟΝΑΧΟΣ

1 Κάποτε στο Άγιον Όρος ήταν ένας μοναχός που διέμενε στις Καρυές. Έπινε καθημερινά και μεθούσε και γινόταν αιτία να σκανδαλίζονται οι προσκυνητές. Κάποια στιγμή πέθανε και ανακουφισμένοι κάποιοι πιστοί πήγαν στον γέροντα Παίσιο να του πούν με ιδιαίτερη χαρά ότι επιτέλους λύθηκε αυτό το τεράστιο πρόβλημα.
Ο π. Παίσιος τους απάντησε ότι γνώριζε για το θάνατο του μοναχού, αφού είδε ολόκληρο τάγμα αγγέλων που ήρθαν να παραλάβουν την ψυχή του. Οι προσκυνητές απόρησαν και διαμαρτυρήθηκαν και κάποιοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν στον γέροντα Παίσιο για ποιόν ακριβώς μιλούσαν, νομίζοντας ότι δεν κατάλαβε ο γέροντας.

Ο γέροντας Παίσιος τους διηγήθηκε: "Ο συγκεκριμένος μοναχός γεννήθηκε στη Μ. Ασία, λίγο πριν την καταστροφή όταν οι Τούρκοι μάζευαν όλα τα αγόρια. Για να μην το πάρουν από τους γονείς του, αυτοί το έπαιρναν μαζί τους στο θερισμό και για να μην κλαίει, του έβαζαν λίγο ρακί στο γάλα για να κοιμάται. Ως εκ τούτου μεγαλώνοντας έγινε αλκοολικός. Εκεί βρήκε γέροντα και του είπε ότι είναι αλκοολικός. Τού είπε ο γέροντας να κάνει μετάνοιες και προσευχές κάθε βράδυ και να παρακαλεί την Παναγία να τον βοηθήσει να μειώσει κατά 1, τα ποτήρια που έπινε.

Μετά ένα χρόνο κατάφερε με αγώνα και μετάνοια να κάνει τα 20 ποτήρια που έπινε, 19 ποτήρια. Ο αγώνας συνέχισε με την πάροδο των χρόνων και έφτασε τα 2-3 ποτήρια, με τα οποία όμως πάλι μεθούσε".

Ο κόσμος έβλεπε χρόνια ένα αλκοολικό μοναχό που σκανδάλιζε τους προσκυνητές, ο Θεός έβλεπε ένα αγωνιστή μαχητή που με μεγάλο αγώνα αγωνίστηκε να μειώσει το πάθος του.
Χωρίς να ξέρουμε γιατί ο κάθε ένας προσπαθεί να κάνει αυτό που θέλει να κάνει, με ποιό δικαίωμα να κρίνουμε την προσπάθειά του. 


Πηγή από: http://www.agioritikovima.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ: O ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΧΕΙ ΦΘΗΝΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ

15 - Γέροντα, γιατί οι άνθρωποι καταφεύγουν για κάποιο πρόβλημά τους συχνά σε πλανεμένους;

- Γιατί ο διάβολος έχει φθηνά χαρίσματα και τα παίρνουν εύκολα. Αυτά τους λένε να κάνουν , δεν είναι δύσκολα και τους αναπαύουν  στα πάθη τους. Αντί να μετανοήσουν για τις αμαρτίες που κάνουν ως άνθρωποι και να πάνε σε έναν πνευματικό να  εξομολογηθούν , βρίσκουν κάτι πλανεμένους, δηλαδή τον διάβολο, και ζητούν από εκείνον να τους λύση το πρόβλημά τους. Ύστερα βασανίζονται και δεν καταλαβαίνουν ότι τους έχει δέσει ο διάβολος και τους κάνει κουμάντο.

- Και πως τους  πιστεύουν ,Γέροντα;

- Είναι ζαλισμένοι οι άνθρωποι. Πόσοι λένε ότι οδηγούν τους ανθρώπους στον σωστό δρόμο, ενώ κουβαλούν στον ώμο τους ένα τσουβάλι και έχουν κρυμμένο μέσα τους τον διάβολο! Ο  Καλός Θεός όμως δεν τον αφήνει να κρυφθή τελείως. Καμμιά φορά βγάζει ο διάβολος κάποιο κέρατο ή την ουρά του , τα βλέπουν οι άνθρωποι και φωνάζουν τρομαγμένοι : «Τι είναι αυτό; Κέρατο; Ουρά;» . «Όχι, τι λέτε; Μελιτζάνα είναι!», τους λένε εκείνοι, για να τους εξαπατήσουν και να παρουσιάσουν διαβολικά πράγματα για καλά και ωφέλιμα.

Κι εδώ μια μέρα ήρθε κάποιος με μια συντροφιά που ήταν πλανεμένος. Είχε μαζί του καμμιά δεκαριά άτομα και έκανε τον Γέροντα. Τους ρωτάω: «Ανήκετε σε καμμιά οργάνωση;» . Δεν απαντούσαν. «Έχετε κανέναν πνευματικό;» . Τίποτε. Άρχισαν , έβαζαν μετάνοιες. Τους έφερε εδώ, για να τους πλανάη . Να λέη μετά: «Πήγαμε και στον πατέρα Παϊσιο και συμφωνεί μαζί μας» ! Κατάλαβες; Δεν έπρεπε να τον δω, γιατί το εκμεταλλεύεται μετά. Φαινόταν ύποπτος εκείνος. Οι οπαδοί του φαίνονταν παρασυρμένοι. Οι καημένοι έπεσαν κάτω, γονατιστοί.

- Τους είπατε τίποτε, Γέροντα;

- Τους είπα, αλλά ο πονηρός, όταν φεύγουν από‘ δω τους λέει άλλα. Από‘ δω –από ‘ κει τους πάει , και τους φέρνη πάλι στον δρόμο του.
- Πώς θα προφυλαχθή ,Γέροντα, κανείς από τους πλανεμένους;

- Μένοντας μέσα στην μάνδρα της Εκκλησίας μας. Βέβαια, αν κάποιος ακολουθήση από άγνοια έναν πλανεμένο, δεν θα τον αφήση ο Θεός. Θα τον βοηθήση να καταλάβη το λάθος του και να επιστρέψη στην αλήθεια.

Από το βιβλίο: «Πνευματικός αγώνας» ,  ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ 
 
Πηγή από: http://www.agioritikovima.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ: ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΜΑΣ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ, Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ!!!

1 Πολλοί άγιοι θα ήθελαν να ζήσουν στην εποχή μας και να κάνουν τον αγώνα μας.

Θα κανονίσει ο Χριστός τις υποθέσεις του Εθνους. Άν έμενε σ' εμάς αυτή η δουλειά, θα το τινάζαμε στον αέρα το Εθνος.

- Τι θα γίνει με τη σημερινή κατάσταση;

Μην ανησυχείτε. Πολλά διατάγματα δε θα προλάβουν καν να δακτυλογραφηθούν.
– Με τό Γένος μας τί θα γίνει;

Τό Γένος μας θά μεγαλώσει, άν καί οι υποτιθέμενοι φίλοι μας θά ήθελαν νά τό τσαλακώσουν καί θά τούς ήταν πολύ ευχάριστο. Αλλά ο Θεός δέ θά επιτρέψει. Η Τουρκία θά καταστραφεί. Έρχεται μεγάλη μπόρα σύντομα. Θά μάς αγγίξει, αλλά δέ θά μάς καταστρέψει.
Μετά απ’ αυτή τήν μπόρα, θά επέμβει η Χάρη τού Χριστού. Όλοι ανεξαιρέτως θά πιστέψουν. Δέ θά υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος άπιστος.

Ωστόσο, δέ θά έχουν τό μισθό τών σημερινών Χριστιανών. Μήν τά λέτε αυτά στούς κοσμικούς, γιατί θά τό ρίξουν έξω.

– Υπάρχουν, πάτερ, πιστοί στίς μέρες μας;

Υπάρχει μιά μερίδα Χριστιανών όπου ο Θεός αναπαύεται.

Από το βιβλίο: Γ.Παϊσιος «Μαρτυρίες Προσκυνητών», B’ Τόμος, σελ. 363 
 
Πηγή από: http://www.agioritikovima.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Ὁ Ἅγιος Τρύφων ὁ Μάρτυρας

Ημ. Εορτής:1 Φεβρουαρίου
Ημ. Γέννησης:
Ημ. Κοιμήσεως:
Ημ. Ανακομιδής Λειψάνων:
Πολιούχος:
Λοιπές πληροφορίες:
Εορταζόμενο όνομα:Τρύφων
Ὁ Ἅγιος Τρύφων καταγόταν ἀπὸ τὴ Λάμψακο τῆς ἐπαρχίας Φρυγίας καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Γορδιανοῦ Γ’ (238 – 244 μ.Χ.), Φιλίππου (244 – 249 μ.Χ.) καὶ Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.). Προερχόταν ἀπὸ πτωχὴ οἰκογένεια καὶ στὴν παιδική του ἡλικία, ἔβοσκε χῆνες γιὰ νὰ ζήσει. Συγχρόνως ὅμως μελετοῦσε μὲ ζῆλο τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἦταν πολὺ φιλακόλουθος. Ἔτσι, σιγὰ – σιγὰ ὁ Ἅγιος, μὲ τὴν εὐσεβὴ φιλομάθειά του, κατόρθωσε ὄχι μόνο νὰ διδαχθεῖ ὁ ἴδιος, ἀλλὰ καὶ νὰ διδάσκει τὶς αἰώνιες ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας. Γρήγορα ἡ εὐσεβὴς ψυχή του δέχθηκε τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ θαυματουργεῖ. Ὅμως ὁ Ἅγιος θεράπευε ὄχι μόνο κάθε ἀσθένεια ἀλλὰ καὶ ἐλευθέρωνε τὶς μολυσμένες ἀπὸ τὰ δαιμόνια ψυχές.
Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Γορδιανὸς πληροφορήθηκε γιὰ τὶς θαυματουργικὲς ἱκανότητες τοῦ Τρύφωνος, τὸν ἀναζήτησε γιὰ νὰ θεραπεύσει τὴν ἄρρωστη θυγατέρα του ποὺ ἔπασχε ἀπὸ δαιμόνιο. Οἱ στρατιῶτες τὸν βρῆκαν στὴν κωμόπολη τῆς Σαμψάκου νὰ φροντίζει τὶς χῆνες στὴν παρακείμενη λίμνη καὶ ἀμέσως τὸν πῆραν μαζί τους. Τὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου ἀναφέρει ὅτι μόλις ὁ Ἅγιος πλησίαζε στὴν Ρώμη τὸ δαιμόνιο ποὺ εἶχε ἡ θυγατέρα τοῦ Γορδιανοῦ, κραύγαζε ὅτι δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ κατοικεῖ μέσα της. Οἱ ἔπαρχοι Πομπιανὸς καὶ Πρετεξτάτος τὸν ὁδήγησαν ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορα καὶ ἐκεῖνος παρακάλεσε τὸν Ἅγιο γιὰ τὴ θεραπεία τῆς θυγατέρας του. Καὶ πράγματι, μὲ τὴν προσευχὴ τοῦ Ἁγίου, ἡ θυγατέρα τοῦ ἡγεμόνος ἀπηλλάγη ἀπὸ τὸ δαιμόνιο. Ὁ Ἅγιος μετὰ ἀπὸ ἕξι ἡμέρες προσευχῆς ἀποκάλυψε τὰ κακὰ ἔργα τοῦ διαβόλου καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ποὺ ἤσαν παρόντες δόξασαν τὸν Θεὸ καὶ πίστεψαν σὲ Αὐτόν.
Ὁ αὐτοκράτορας προσπάθησε νὰ ἐκφράσει τὴν εὐγνωμοσύνη του, προσφέροντας στὸν Ἅγιο ἀξιώματα καὶ χρήματα, τὰ ὁποῖα ὅμως ὁ Τρύφων εὐγενικὰ ἀρνήθηκε.
Ὅταν αὐτοκράτορας ἔγινε ὁ Δέκιος, ἐξαπέλυσε ἄγριο διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν. Ὁ Ἅγιος, ἐπειδὴ δὲν λάτρευε τοὺς θεοὺς τῆς εἰδωλολατρικῆς θρησκείας καὶ ἦταν Χριστιανός, συνελήφθη ἀπὸ κάποιον στρατιωτικὸ ποὺ ὀνομαζόταν Φρόντων (ἢ Φόρτων) καὶ ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τῶν ἐπάρχων τῆς Ἀνατολῆς, Τιβέριου Γράγχου καὶ Κλαυδίου Ἀκυλίνου στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας. Ὁ μάντης Πομπηϊανὸς τὸν παρουσίασε στοὺς ἡγεμόνες. Ὁ Ἅγιος Τρύφων ὁμολόγησε μὲ θάρρος τὴν πίστη του. Τότε ὑποβλήθηκε σὲ φρικτὰ βασανιστήρια. Τοῦ κατατρύπησαν μὲ σπαθιὰ ὅλο του τὸ σῶμα, ἔπειτα τὸν ἔδεσαν ἀπὸ τὰ πόδια σὲ ἄλογα καὶ τὸν ἔσυραν, σὲ ὧρες φοβεροῦ ψύχους, σὲ δύσβατες καὶ πετρώδεις τοποθεσίες. Ἐκεῖνος προσευχόταν καὶ ἔλεγε: «Κύριε, μὴν τοὺς καταλογίσεις αὐτὴ τὴν ἁμαρτία». Μετὰ τὸ φρικτὸ μαρτύριο τὸν ρώτησαν ἂν σωφρονίσθηκε καὶ ἤθελε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ὁ Μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ ἀπάντησε τότε στὸν ἔπαρχο Ἀκυλίνο: «Ἀνόσιε καὶ κακῶν ἀρχηγέ, εἶναι δυνατὸν νὰ εἶσαι σωφρονισμένος, ὅταν εἶσαι μεθυσμένος ἀπὸ τὸν διάβολο; Ἐγὼ πάντοτε περνάω τὸν βίο μου μὲ σωφροσύνη, γιατί ἔχω τὸν Χριστὸ βοηθὸ τῆς ἐλπίδας μου». Ὕστερα ἀπὸ αὐτὸ τὸν ἔκλεισαν στὸ δεσμωτήριο μὲ σκοπὸ νὰ τοῦ δώσουν διορία, γιὰ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν «ἄνοια» αὐτοῦ καὶ νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Λίγες ἡμέρες μετὰ ὁ ἔπαρχος κάλεσε τὸν Ἅγιο καὶ τὸν ρώτησε ἐὰν τὸ διάστημα τοῦ χρόνου καὶ τὰ βασανιστήρια τὸν ἔπεισαν νὰ θυσιάσει στοὺς θεούς. Ὁ Ἅγιος καὶ πάλι ὁμολόγησε μὲ πνευματικὴ ἀνδρεία τὸ Ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Τὸν ἔσυραν τότε γυμνὸ πάνω σὲ σιδερένια καρφιά, κατόπιν τὸν μαστίγωσαν καὶ στὴ συνέχεια τοῦ ἔκαψαν μὲ λαμπάδες τὰ πλευρά. Στὸ τέλος, μόλις ὁ Μάρτυρας παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸν Θεὸ λέγοντας τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, δέξαι τὸ πνεῦμα μου», ἀπέκοψαν τὴν τίμια κεφαλὴ αὐτοῦ.
Οἱ Χριστιανοὶ παρέλαβαν τὸ τίμιο λείψανο τοῦ Μάρτυρος καὶ ἀφοῦ τὸ ἔχρισαν μὲ πολύτιμα μύρα καὶ τὸ τύλιξαν σὲ σινδόνα, τὸ κατέθεσαν σὲ λάρνακα καὶ τὸ ἀπέστειλαν στὴν πόλη τῆς Σαμψάκου κατὰ τὴν ἐπιθυμία του.
Ἡ Σύναξη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Τρύφωνος ἐτελεῖτο στὸ Μαρτύριό του, τὸ ὁποῖο βρισκόταν μέσα στὸ σεπτὸ Ἀποστολεῖο τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, πλησίον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας.
Ναὸ ἀφιερωμένο στὸν Ἅγιο Τρύφωνα ἔκτισε ὁ μέγας Ἰουστινιανὸς (527 – 565 μ.Χ.) στὴν τοποθεσία τοῦ Πελαργοῦ Κωνσταντινουπόλεως. Μονὴ τοῦ Ἁγίου Τρύφωνος ἀναφέρεται καὶ μετὰ τὰ μέσα τοῦ 9ου αἰῶνος μ.Χ., παρακείμενη στὴ Μητρόπολη Χαλκηδόνος, στὴν ὁποία ἐκάρη μοναχὸς ὁ μετέπειτα Πατριάρχης Νικόλαος ὁ Μυστικὸς (901 – 907, 912 – 925 μ.Χ.).

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τρυφὴν τὴν ἀκήρατον, ἰχνηλατῶν ἐκ παιδός, βασάνους ὑπήνεγκας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἤθλησας ἄριστα· ὅθεν τὴν τῶν θαυμάτων, κομισάμενος χάριν, λύτρωσαι πάσης βλάβης, καὶ παντοίας ἀνάγκης, Τρύφων Μεγαλομάρτυς, τοὺς σὲ μακαρίζοντας.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.
Ὁ Μάρτυς σου Κύριε ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν, ἔθραυσε καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταῖς ἰκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως.
Τριαδικῇ στερρότητι, πολυθεΐαν ἔλυσας, ἐκ τῶν περάτων ἀοίδιμε τίμιος, ἐν Κυρίῳ γενόμενος· καὶ νικήσας τυράννους ἐν Χριστῷ, τῷ Σωτήρι, τὸ στέφος εἴληφας τῆς μαρτυρίας σου, καὶ χαρίσματα θείων ἰάσεων, ὡς ἀήττητος.

Μεγαλυνάριον.
Ἴχνεσι ἑπόμενος ἀκλινῶς, Τρύφων Ἀθλοφόρε, τοῦ γνωσθέντος ἐπὶ τῆς γῆς, τῶν αὐτοῦ χαρίτων, δοχεῖον ἀνεδείχθης, καὶ ἱεροῖς ἀγῶσι Μάρτυς διέπρεψας.

Πηγή από: http://www.synaxarion.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

Προεόρτια τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

Ημ. Εορτής:1 Φεβρουαρίου
Ημ. Γέννησης:
Ημ. Κοιμήσεως:
Ημ. Ανακομιδής Λειψάνων:
Πολιούχος:
Λοιπές πληροφορίες:
Εορταζόμενο όνομα:
Παραμονὴ τῆς μεγάλης ἑορτῆς.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός.

Οὐράνιος χορός, οὐρανίων ἁψίδων, προκύψας ἐπὶ γῆς καὶ φερόμενον βλέπων, ὡς βρέφος ὑπομάζιον, πρὸς ναὸν τὸν πρωτότοκον, πάσης κτίσεως, ὑπὸ Μητρὸς ἀπειράνδρου, προεόρτιον, νῦν σὺν ἡμῖν μελῳδοῦσι, φρικτῶς ἐξιστάμενοι.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐν ἀγκάλαις δέξασθαι καθάπερ βρέφος, Συμεὼν ἐπείγεται, τὸν νομοδότην καὶ Θεόν· ᾧ καὶ βοήσει γηθόμενος· ἀπόλυσόν με· σὲ γὰρ εἶδον, Δέσποτα.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροι ὁ πρεσβύτατος Συμεών, ἐγγίζοντα βλέπων, τὸν Δεσπότην ἐν τῷ Ναῷ· ὅθεν ἐπισπεύδει, αὐτὸν ὑποδεχθῆναι, προεορτίως ᾄδων ὕμνον ἐπάξιον.

Πηγή από: http://www.synaxarion.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

Ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος ὁ ἐν Πάρῳ

Ημ. Εορτής:31 Ιανουαρίου
Ημ. Γέννησης:1800 μ.Χ.
Ημ. Κοιμήσεως:1877 μ.Χ.
Ημ. Ανακομιδής Λειψάνων:10 / 8 / 1938 μ.Χ.
Πολιούχος:
Λοιπές πληροφορίες:
Εορταζόμενο όνομα:
Ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος γεννήθηκε στὰ Ἰωάννινα τὸ ἔτος 1800 καὶ ὀνομαζόταν Ἀθανάσιος. Ἀπὸ μικρὴ ἡλικία ἔμεινε ὀρφανὸς καὶ σὲ ἡλικία ἐννέα ἐτῶν μετέβη στὶς Κυδωνὶες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου σπούδασε στὴν ὀνομαστικὴ σχολὴ τῆς πόλεως ἔχοντας ὡς σχολάρχη τὸν περίφημο διδάσκαλο ἱερομόναχο Γρηγόριο Σαράφη. Κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη τῆς φοιτήσεώς του συνδέθηκε μὲ τὸν πνευματικὸ Γέροντα Δανιὴλ ἀπὸ τὴ Ζαγορὰ τοῦ Πηλίου, ἕναν ἀπὸ τοὺς ὀνομαστοὺς πνευματικοὺς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης καὶ ἔγινε ὑποτακτικός του.
Τὸ ἔτος 1815 ὁ Ἅγιος ἀναχώρησε γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ τὸν Γέροντα Δανιὴλ καὶ ἐκεῖ ἐκάρη μοναχός. Ἀργότερα χειροτονήθηκε Διάκονος παρὰ τὶς ἀντιδράσεις του, καθὼς δὲν θεωροῦσε τὸν ἑαυτὸ τοῦ ἄξιο καὶ μετὰ ἀπὸ ἑξαετῆ παραμονὴ στὸ Ἅγιον Ὄρος ἦλθε καὶ πάλι μὲ τὸν Γέροντά του, στὴ μονὴ Πεντέλης στὴν Ἀθήνα. Ὅμως καὶ ἀπὸ ἐδῶ ἀναγκάστηκαν νὰ φύγουν, γιατί ἄρχισε ἡ ἐπανάσταση κατὰ τῶν Τούρκων. Στὴ συνέχεια μετέβησαν στὶς Κυκλάδες, ὅπου ὁ Ὅσιος χειροτονήθηκε τὸ 1817 Πρεσβύτερος.
Ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος ἔδρασε κυρίως στὴν Πάρο καὶ τὴ Φολέγανδρο, ὅπου δίδαξε ἀπὸ τὸ 1829 μέχρι τὸ 1840.
Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Γέροντά του Δανιήλ, ὁ Ὅσιος ἀσκήτεψε στὴ μονὴ Λογγοβάρδας τῆς Πάρου. Κοιμόταν καὶ ἔτρωγε ἐλάχιστα καὶ συνεχῶς ἀγρυπνοῦσε, προσευχόμενος γιὰ τὰ πνευματικά του τέκνα καὶ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Βασική του τροφὴ ἦταν ἡ ἀνάγνωση τῶν θείων Γραφῶν καὶ τῶν συγγραμμάτων τῶν Ἁγίων Πατέρων. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ὅσιος θεωροῦσε τὴ μικρή του βιβλιοθήκη ὡς κῆπο τερπνότατο καὶ ὡραιότατο μὲ ἀγλαόκαρπα δένδρα, πλήρη ἀπὸ εὔχυμους καρπούς.
Ὁ Ὅσιος ἀγαποῦσε τοὺς πάντες χωρὶς διακρίσεις. Περισσότερο ὅμως ἀγαποῦσε τοὺς ἀσθενεῖς, τοὺς ὁποίους διακονοῦσε μὲ μεγάλη προθυμία.
Ὅταν τὸ 1861, κοιμήθηκε ὁ ἡγούμενος τῆς μονῆς, εὐσεβὴς ἱερομόναχος Ἠλίας, οἱ πατέρες ἐξέλεξαν ἡγούμενο καὶ προϊστάμενό τους τὸν Ὅσιο Ἀρσένιο, ὁ ὁποῖος τοὺς ποίμανε μὲ θεοφιλὴ καὶ θεάρεστο τρόπο. Λίγα χρόνια ἀργότερα παραιτήθηκε, γιὰ νὰ ἀσχοληθεῖ ἀπερίσπαστα μὲ τὸ ἔργο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως.
Ὁ Ὅσιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1877. Ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων του ἔγινε τὸ ἔτος 1938 καὶ ἑορτάζεται στὶς 10 Αὐγούστου. Τὰ ἱερὰ λείψανά του φυλάσσονται μὲ εὐλάβεια στὴ Μονὴ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Πάρου.

Πηγή από: http://www.synaxarion.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

Οἱ Ἅγιοι Κύρος καὶ Ἰωάννης οἱ Θαυματουργοί Ἀνάργυροι καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς Ἀθανασία, Θεοδότη, Θεοκτίστη καὶ Εὐδοξία οἱ Μάρτυρες

Ημ. Εορτής:31 Ιανουαρίου
Ημ. Γέννησης:
Ημ. Κοιμήσεως:292 μ.Χ.
Ημ. Ανακομιδής Λειψάνων:
Πολιούχος:
Λοιπές πληροφορίες:
Εορταζόμενο όνομα:
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Κύρος καὶ Ἰωάννης ἄθλησαν κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.). Ὁ Ἅγιος Κύρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια, ἐνῶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἔδεσσα τῆς Μεσοποταμίας.
Ὅταν ξέσπασε ὁ διωγμὸς τοῦ Διοκλητιανοῦ, ὁ Ἅγιος Κύρος πῆγε σὲ ἕνα παραθαλάσσιο τόπο τῆς Ἀραβίας καί, ἀφοῦ περιεβλήθηκε τὸ μοναχικὸ σχῆμα, κατοίκησε στὸν τόπο αὐτό.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐκεῖ ἄκουσε γιὰ τὰ θαύματα ποὺ ἐπιτελοῦσε ὁ Ἅγιος Κύρος. Στὴν συνέχεια μετέβη στὴν Ἀλεξάνδρεια. Ἀπὸ ἐκεῖ, ἀφοῦ ἀπὸ διάφορες φῆμες ἔμαθε ποῦ διέμενε ὁ Ἅγιος Κύρος, πῆγε καὶ τὸν βρῆκε καὶ ἔμεινε μαζί του. Τὰ θαύματα τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων συνέγραψε ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων († 11 Μαρτίου), διότι οἱ Ἅγιοι θεράπευσαν τὰ μάτια του.
Κατὰ τὴν περίοδο τοῦ διωγμοῦ συνελήφθη καὶ ἡ Ἁγία Ἀθανασία, ποὺ ἦταν χήρα, καθὼς ἐπίσης καὶ οἱ τρεῖς θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη καὶ Εὐδοξία. Ἡ εἴδηση τάραξε τὸν Κύρο καὶ τὸν Ἰωάννη. Ἔτσι οἱ Ἅγιοι, ἐπειδὴ φοβήθηκαν μήπως αὐτὲς δειλιάσουν ἀπὸ τὴν σκληρότητα τῶν βασανιστηρίων, ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας τῆς φύσεως τῆς γυναίκας, ἔσπευσαν κοντά τους καὶ ἔδιναν σὲ αὐτὲς θάρρος, ἐνῶ παράλληλα προετοιμάζονταν καὶ οἱ ἴδιοι γιὰ τὸ μαρτύριο. Καὶ πράγματι, συνελήφθησαν καὶ αὐτοὶ καὶ ὁδηγήθηκαν στὸν ἡγεμόνα.
Ἐκεῖ διακήρυξαν μὲ παρρησία καὶ θάρρος τὴν πίστη τους στὸν Θεό. Μάταια ὁ ἡγεμόνας ζητοῦσε νὰ κάμψει τὴν ἀνδρεία τῆς μητέρας, δείχνοντας σὲ αὐτὴ τὶς θυγατέρες της καὶ ἐπιρρίπτοντάς της τὴν ἐνοχή. Ἐκείνη, ἀφοῦ στράφηκε πρὸς τὶς θυγατέρες της, τὶς ἐνίσχυε λέγουσα ὅτι ἡ σωματικὴ ὡραιότητα εἶναι πρόσκαιρη, ἐνῶ στὴν αἰωνιότητα διατηρεῖται ἡ ὀμορφιὰ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου ἀθάνατη. Αὐτὲς δὲ ἔλεγαν πρὸς τὴν μητέρα τους ὅτι αἰσθάνονταν μεγάλη χαρά, ἐπειδὴ ἔμελλε νὰ φύγουν ἀπὸ τὸν μάταιο αὐτὸ κόσμο μαζί της γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ μὴν χωρισθοῦν ποτὲ ἀπὸ κοντά της. Ὁ ἡγεμόνας ἐξαγριώθηκε καὶ διέταξε νὰ τοὺς ὑποβάλουν σὲ πολλὰ καὶ σκληρὰ βασανιστήρια. Μετὰ ἀπὸ τὰ βασανιστήρια ἀποκεφάλισαν διὰ ξίφους τὸν Ἅγιο Κύρο καὶ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη, τὸ ἔτος 292 μ.Χ.. Ἔτσι μαρτύρησαν καὶ ἡ Ἁγία Ἀθανασία μὲ τὶς τρεῖς θυγατέρες της. Τὸν βίο καὶ τὸ μαρτύριο αὐτῶν ἔγραψε ὁ Σωφρόνιος ὁ Σοφιστής.
Ἡ Σύναξη αὐτῶν ἐτελεῖτο στὸ Μαρτύριο ποὺ εἶχε ἀνεγερθεῖ πρὸς τιμήν τους καὶ βρίσκεται στὴν περιοχὴ Φωρακίου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς Ἀθλοφόροι εὐκλεεῖς τοῦ Σωτῆρος, καὶ ἰατῆρες τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων, Ἀνάργυροι ἐκλάμπετε ἐν πάσῃ τῇ γῇ, νόσων μὲν ἰώμενοι, ἀνωδύνως τὰ βάρη, χάριν δὲ πορίζοντες, τοῖς βοῶσιν ἀπαύστως· χαίρετε κρῆναι θείων δωρεῶν, Κῦρε θεόφρον, καὶ Ἰωάννη ἔνδοξε.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐκ τῆς θείας χάριτος, τὴν δωρεὰν τῶν θαυμάτων, εἰληφότες Ἅγιοι, θαυματουργεῖτε ἀπαύστως, ἅπαντα, ἡμῶν τὰ πάθη, τῇ χειρουργίᾳ, τέμνοντες, τῇ ἀοράτῳ Κῦρε θεόφρον, σὺν τῷ θείῳ Ἰωάννῃ, ὑμεῖς γὰρ θεῖοι ἰατροὶ ὑπάρχετε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίρετε πασχόντων θεραπευταί, Κῦρε θεοφόρε, Ἰωάννη τε θαυμαστέ· δωρεὰν γὰρ πᾶσι, παρέχοντες ἰάσεις, εὐεργετεῖτε πάντας, ὡς χριστομίμητοι.

Πηγή από: http://www.synaxarion.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Ἱεράρχες

Ημ. Εορτής:30 Ιανουαρίου
Ημ. Γέννησης:
Ημ. Κοιμήσεως:
Ημ. Ανακομιδής Λειψάνων:
Πολιούχος:
Λοιπές πληροφορίες:
Βασίλειος ὁ Μέγας, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
Εορταζόμενο όνομα:
Ἡ αἰτία γιὰ τὴν εἰσαγωγὴ τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στὴν Ἐκκλησία εἶναι τὸ ἑξῆς γεγονός:
Κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ Ἀλεξίου τοῦ Κομνηνοῦ (1081 – 1118), ὁ ὁποῖος διαδέχθηκε στὴ βασιλικὴ ἐξουσία τὸν Νικηφόρο Γ’ τὸν Βοτενειάτη (1078 – 1081), ἔγινε στὴν Κωνσταντινούπολη φιλονικία ἀνάμεσα σὲ λόγιους καὶ ἐνάρετους ἄνδρες. Ἄλλοι θεωροῦσαν ἀνώτερο τὸν Μέγα Βασίλειο, χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα καὶ ὑπέροχη φυσιογνωμία. Ἄλλοι τοποθετοῦσαν ψηλὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο καὶ τὸν θεωροῦσαν ἀνώτερο ἀπὸ τὸν Μέγα Βασίλειο καὶ τὸν Γρηγόριο καί, τέλος, ἄλλοι, προσκείμενοι στὸν Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, θεωροῦσαν αὐτὸν ἀνώτερο ἀπὸ τοὺς δύο ἄλλους, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν Βασίλειο καὶ τὸν Χρυσόστομο. Ἡ φιλονικία αὐτὴ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ διαιρεθοῦν τὰ πλήθη τῶν Χριστιανῶν καὶ ἄλλοι ὀνομάζονταν «Ἰωαννίτες», ἄλλοι «Βασιλεῖτες» καὶ ἄλλοι «Γρηγορίτες».
Στὴν ἔριδα αὐτὴ ἔθεσε τέλος ὁ Μητροπολίτης Εὐχαΐτων, Ἰωάννης ὁ Μαυρόπους. Αὐτός, κατὰ τὴν διήγηση τοῦ Συναξαριστοῦ, εἶδε σὲ ὀπτασία τοὺς μέγιστους αὐτοὺς Ἱεράρχες, πρῶτα καθένα χωριστὰ καὶ στὴ συνέχεια καὶ τοὺς τρεῖς μαζί. Αὐτοὶ τοῦ εἶπαν: «Ἐμεῖς, ὅπως βλέπεις, εἴμαστε ἕνα κοντὰ στὸν Θεὸ καὶ τίποτε δὲν ὑπάρχει ποὺ νὰ μᾶς χωρίζει ἢ νὰ μᾶς κάνει νὰ ἀντιδικοῦμε. Ὅμως, κάτω ἀπὸ τὶς ἰδιαίτερες χρονικὲς συγκυρίες καὶ περιστάσεις ποὺ βρέθηκε ὁ καθένας μας, κινούμενοι καὶ καθοδηγούμενοι ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γράψαμε σὲ συγγράμματα καὶ μὲ τὸν τρόπο του ὁ καθένας, διδασκαλίες ποὺ βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους νὰ βροῦν τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἐπίσης, τὶς βαθύτερες θεῖες ἀλήθειες, στὶς ὁποῖες μπορέσαμε νὰ διεισδύσουμε μὲ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὶς συμπεριλάβαμε σὲ συγγράμματα ποὺ ἐκδώσαμε. Καὶ ἀνάμεσά μας δὲν ὑπάρχει οὔτε πρῶτος, οὔτε δεύτερος, ἀλλά, ἂν πεῖς τὸν ἕνα, συμπορεύονται δίπλα του καὶ οἱ δυὸ ἄλλοι. Σήκω, λοιπόν, καὶ δῶσε ἐντολὴ στοὺς φιλονικοῦντες νὰ σταματήσουν τὶς ἔριδες καὶ νὰ πάψουν νὰ χωρίζονται γιὰ ἐμᾶς. Γιατί ἐμεῖς, καὶ στὴν ἐπίγεια ζωὴ ποὺ εἴμασταν καὶ στὴν οὐράνια ποὺ μεταβήκαμε, φροντίζαμε καὶ φροντίζουμε νὰ εἰρηνεύουμε καὶ νὰ ὁδηγοῦμε σὲ ὁμόνοια τὸν κόσμο. Καὶ ὅρισε μία ἡμέρα νὰ ἑορτάζεται ἀπὸ κοινοῦ ἡ μνήμη μας καὶ καθὼς εἶναι χρέος σου, νὰ ἐνεργήσεις νὰ εἰσαχθεῖ ἡ ἑορτὴ στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ συνταχθεῖ ἡ ἱερὴ ἀκολουθία. Ἀκόμη ἕνα χρέος σου, νὰ παραδόσεις στὶς μελλοντικὲς γενιὲς ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε ἕνα γιὰ τὸν Θεό. Βεβαίως καὶ ἐμεῖς θὰ συμπράξουμε γιὰ τὴ σωτηρία ἐκείνων ποὺ θὰ ἑορτάζουν τὴν μνήμη μας, γιατί ἔχουμε καὶ ἐμεῖς παρρησία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ».
Ἔτσι ὁ Ἐπίσκοπος Εὐχαΐτων Ἰωάννης ἀνέλαβε τὴ συμφιλίωση τῶν διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε τὴν ἑορτὴ τῆς 30ης Ἰανουαρίου καὶ συνέγραψε καὶ κοινὴ Ἀκολουθία, ἀντάξια τῶν τριῶν Μεγάλων Πατέρων.
Ἡ ἑορτὴ αὐτῆς τῆς Συνάξεως τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀποτελεῖ τὸ ὁρατὸ σύμβολο τῆς ἰσότητας καὶ τῆς ἑνότητας τῶν Μεγάλων Διδασκάλων, οἱ ὁποῖοι δίδαξαν μὲ τὸν ἅγιο βίο τοὺς τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐξ’ αἰτίας τῆς ταπεινώσεώς τους μπροστὰ στὴν ἀλήθεια, ἔχουν λάβει τὸ χάρισμα νὰ ἐκφράζουν τὴν καθολικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅ,τι διδάσκουν δὲν εἶναι ἁπλῶς δική τους σκέψη ἢ προσωπική τους πεποίθηση, ἀλλὰ εἶναι ἐπιπλέον ἡ ἴδια ἡ μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας, γιατί μιλοῦν ἀπὸ τὸ βάθος τῆς καθολικῆς της πληρότητας.
Περὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 14ου αἰώνα μ.Χ. ἀνεγέρθη ναὸς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν κοντὰ στὴν Ἁγία Σοφία Κωνσταντινουπόλεως, δίπλα σχεδὸν στὴ μονὴ τῆς Παναχράντου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’.
Τοὺς τρεῖς μέγιστους φωστῆρας τῆς τρισηλίου Θεότητος, τοὺς τὴν οἰκουμένην ἀκτῖσι, δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τοὺς μελιρρύτους ποταμοὺς τῆς σοφίας, τοὺς τὴν κτίσιν πᾶσαν, θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τὸν Μέγαν, καὶ τὸν Θεολόγον Γρηγόριον, σὺν τῷ κλεινῷ Ἰωάννῃ, τῷ τὴν γλῶτταν χρυσορρήμονι, πάντες οἱ τῶν λόγων αὐτῶν ἐρασταί, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν· αὐτοὶ γὰρ τῇ Τριάδι, ὑπὲρ ἡμῶν ἀεὶ πρεσβεύουσι.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.
Τοὺς ἱερούς, καὶ θεοφθόγγους κήρυκας, τὴν κορυφήν, τῶν Διδασκάλων Κύριε, προσελάβου εἰς ἀπόλαυσιν, τῶν ἀγαθῶν σου καὶ ἀνάπαυσιν· τοὺς πόνους γὰρ ἐκείνων καὶ τὸν κάματον, ἐδέξω ὑπὲρ πᾶσαν ὁλοκάρπωσιν, ὁ μόνος δοξάζων τοὺς Ἁγίους σου.

Μεγαλυνάριον.
Ρήτορες σοφίας θεοειδεῖς, στῦλοι Ἐκκλησίας, οὐρανίων μυσταγωγοί, Βασίλειε Πάτερ, Γρηγόριε θεόφρον, καὶ θεῖε Ἰωάννη, κόσμῳ ἐδείχθητε.

Πηγή από: http://www.synaxarion.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΣΤΗ ΧΙΟ

15 Ιαμάτων εντυχoύσα καί χαρισμάτων, καί οπτασίας Ένδοξε, τάς θείας πηγάζεις, χάριτας εκάστοτε, τοίς πίστει γεραίρουσι, καί τώ σώ τεμένει προστρέχουσι.
Το θαύμα αυτό συνέβη στις 14 Οκτωβρίου 1442 στη Χίο, όταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο Ιωάννης Η΄ ο Παλαιολόγος και λεπτομέρειες μας δίνει ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος.

Το απόγευμα της 13ης Οκτωβρίου του 1442, κάποιος ιερομόναχος ονόματι Αμβρόσιος πήγε στον ιερό ναό της αγίας Παρασκευής, όπου ήταν εφημέριος, να τελέσει εσπερινό για τη μνήμη των αγίων μαρτύρων Ναζαρίου, Γερβασίου, Προτασίου και Κελσίου. Ο ναός βρισκόταν στο ανώτερο και ακρότατο μέρος του Κάστρου, στη Χώρα του νησιού.

Κατά τη διάρκεια του εσπερινού, άρχισε να πέφτει αδιάκοπα καταρρακτώδης βροχή. Επρόκειτο για πραγματική θεομηνία. Εξαιτίας της ραγδαίας καταιγίδας, η οποία εξακολουθούσε με αμείωτη ένταση, ο Αμβρόσιος, ιερέας άξιος, άνθρωπος ευλαβής και θεοφοβούμενος, παρέμεινε στον ιερό ναό και προσευχόταν αδιάκοπα στο Θεό και την αγία Του Παρασκευή να καταπαύσει την τρομερή καταιγίδα που από ώρες είχε πλήξει το νησί, ενώ αγνοούσε ακόμη ότι η θάλασσα είχε πλημμυρίσει και ορμούσε να καταποντίσει τη Χώρα της Χίου.

Καθώς η νύχτα είχε προχωρήσει και ξημέρωνε η 14η Οκτωβρίου, ο Αμβρόσιος κατέβασε το στασίδι για να ξεκουραστεί λίγο, πριν συνεχίσει τις θερμές προσευχές του και φαίνεται ότι κοιμήθηκε ελαφρά. Τότε, είδε όραμα ενύπνιο: η στέγη της εκκλησίας άνοιξε και εμφανίστηκε ένα φωτεινότατο σύννεφο, μέσα στο οποίο είδε μία εξαιρετικά σεμνή γυναίκα που με τα χέρια της σηκωμένα προς τον ουρανό, ήταν παραδεδομένη στην προσευχή. Ο Αμβρόσιος έτρεμε από το φόβο του και τότε ακούστηκε μια γυναικεία φωνή που έλεγε: ‘Αμβρόσιε, μη φοβού. Εγώ είμαι η Οσιομάρτυς Παρασκευή, σέσωσταί σου η Πατρίς’. Όταν άκουσε αυτά τα λόγια, ο Αμβρόσιος αποτίναξε από τα βλέφαρά του το λιγοστό ύπνο και με δύο αντικρουόμενα συναισθήματα στην ψυχή του, φόβο και χαρά, άρχισε να ψέλνει τον όρθρο με μεγαλύτερη ακόμη ευλάβεια.

Εν τω μεταξύ είχε ξημερώσει και η ορμή της καταιγίδας είχε ήδη κοπάσει λίγο. Έτσι, μπόρεσαν κάποιοι κάτοικοι να φτάσουν στο ναό και να πληροφορήσουν τον π. Αμβρόσιο ότι η θάλασσα ξεχείλισε, έφτασε ως το ύψος της Παναγίας της Ελεημονήτριας και απειλούσε να καταποντίσει όλη τη Χώρα. Τότε και ο Αμβρόσιος διηγήθηκε στους κατατρομαγμένους ανθρώπους το όραμα και την εμφάνιση της αγίας Παρασκευής. Η είδηση μαθεύτηκε σε όλο το νησί και όσοι μπορούσαν αψήφησαν τη θεομηνία και κατέφθασαν στον ιερό ναό.
Εκεί, πρόσπεσαν στο Θεό και την αγία Παρασκευή, λιτάνευσαν την ιερή εικόνα της και με θερμά δάκρυα παρακαλούσαν την αθλοφόρο οσιομάρτυρα να μεσιτεύσει στον Κύριο και να τους σώσει από την καταστροφή. Πράγματι, η στάθμη της αγριεμένης θάλασσας επανήλθε στα φυσιολογικά της όρια και το νησί γλίτωσε από βέβαιο χαμό. Όλοι οι κάτοικοι της Χίου, ελεύθεροι πια από τον φοβερό κίνδυνο, δόξασαν το Θεό και την παρθενομάρτυρα δούλη Του, η οποία με της πρεσβείες της τους είχε σώσει.

Από τότε και κάθε χρόνο, στις 14 Οκτωβρίου, οι κάτοικοι της Χίου γιορτάζουν με ευλάβεια τη μνήμη του μεγάλου θαύματος, προς δόξα του Κυρίου και της αγίας οσιομάρτυρος Παρασκευής. Μάλιστα, για να δείξουν την ευγνωμοσύνη και την αγάπη τους προς την αγία, οικοδόμησαν περικαλλή ναό αφιερωμένο στο άγιο όνομά της, στην άκρη του γιαλού, για να κρατάει η αγία τη θάλασσα χαλινωμένη και να μην κινδυνέψει ξανά το μυροβόλο νησί. Ο ναός αυτός καταστράφηκε από τους Τούρκους κατά τις σφαγές του 1822 (όταν συνέβη το θαύμα, η Χίος ανήκε ακόμη στην εξουσία των Γενουατών). 


Πηγή από: http://www.agioritikovima.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ: Η ΛΥΠΗ ΚΑΤΑΤΡΩΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

. Όπως ο σκόρος τρώει το ρούχο και το σκουλήκι το ξύλο, έτσι και η λύπη κατατρώει την ψυχή του ανθρώπου.
Πείθει τον άνθρωπο ν’ αποφεύγει κάθε καλή πνευματική συναναστροφή, και δεν του επιτρέπει ούτε από γνήσιους φίλους να δέχεται συμβουλή, ούτε καλή και ειρηνική απάντηση να τους δίνει, αλλά αφού κυριαρχήσει σ’ όλη την ψυχή, τη γεμίζει με δυσαρέσκεια και ακηδία.

Και τότε τη βάζει ν’ αποφεύγει τους ανθρώπους, γιατί γίνονται σ’ αυτήν αίτιοι ταραχής. Και δεν την αφήνει να καταλάβει, πως η αρρώστια δεν οφείλεται σε εξωτερικά αίτια, αλλά την έχει από μέσα της και φανερώνεται τότε, που θα έρθουν οι πειρασμοί και με τη δοκιμασία θα τη φέρουν στην επιφάνεια. Γιατί ποτέ δεν μπορεί να υποστεί βλάβη ο άνθρωπος από άλλον, αν δεν έχει μέσα του αποθηκευμένες τις αφορμές των παθών.  

Αββάς Κασσιανός

Πηγή από: http://www.agioritikovima.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΘΕΟΣ ΛΕΕΙ...

. Όταν λέω: "Κανείς δε μ’αγαπά". Ο Θεός μου λέει: "Σ’αγαπώ" (Ιωάννης γ,16).
Όταν λέω: "Αισθάνομαι μόνος".
Ο Θεός μου λέει: "ου μη σε εγκαταλίπωι" (Εβραίους ιγ,5).

Όταν λέω: "Φοβάμαι".
Ο Θεός μου λέει: "Μη φοβού" (Ιωάννης ις 33).
Όταν λέω: "Έχω πολλές φροντίδες".
Ο Θεός μου λέει: "Πάσαν την μέριμνα σας ρίψατε επάνω του" (Α' Πέτρου ε,7).
Όταν λέω: "Κανένας δεν με συγχωρεί".
Ο Θεός μου λέει: "Σε συγχωρώ" (Α' Ιωαννου α, 9).

Πηγή από: http://www.agioritikovima.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

Ὁ Ἅγιος Βαρσιμαῖος ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Ἐδέσσης

Ημ. Εορτής: 29 Ιανουαρίου
Ημ. Γέννησης:
Ημ. Κοιμήσεως: 114 μ.Χ.
Ημ. Ανακομιδής Λειψάνων:
Πολιούχος:
Λοιπές πληροφορίες:
Εορταζόμενο όνομα: Βαρσάμης
Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Βαρσιμαῖος ἦταν ἐκεῖνος ποὺ κατήχησε καὶ βάπτισε τὸν Ἅγιο Σάρβηλο καὶ τὴν ἀδελφή του Ἁγία Βεβαία. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καταγγέλθηκε στὸν ἡγεμόνα Λυσία. Ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνα ὁμολόγησε μὲ παρρησία τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Γιὰ τὴν ὁμολογία του αὐτὴ ὁ ἡγεμόνας ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς στρατιῶτες νὰ χτυπήσουν ἀνηλεῶς τὸν Ἅγιο καὶ νὰ τὸν φυλακίσουν. Λίγο ἀργότερα, μὲ τὴν προσωρινὴ κατάπαυση τῶν διωγμῶν, ὁ Ἅγιος ἀπελευθερώθηκε καὶ ἐπανῆλθε στὴν Ἐκκλησία του δοξολογώντας τὸ Ὄνομα τοῦ Ἁγίου Θεοῦ.
Ὁ Ἅγιος Βαρσιμαῖος, ἀφοῦ ἔζησε θεοφιλῶς τὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου του, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 114 μ.Χ.

Πηγή από: http://www.synaxarion.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

Ἀνακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου

Ημ. Εορτής: 29 Ιανουαρίου
Ημ. Γέννησης:
Ημ. Κοιμήσεως:
Ημ. Ανακομιδής Λειψάνων:
Πολιούχος:
Λοιπές πληροφορίες:
Εορταζόμενο όνομα:
Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἰγνάτιος († 20 Δεκεμβρίου) ἦταν διάδοχος τῶν Ἀποστόλων καὶ χρημάτισε δεύτερος Ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας. Ὑπῆρξε, μαζὶ μὲ τὸν Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σμύρνης Πολύκαρπο, μαθητὴς τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Μαρτύρησε ἐπὶ αὐτοκράτορα Τραϊανοῦ (98 – 117 μ.Χ.) στὴ Ρώμη, κατασπαραχθεὶς ἀπὸ τὰ θηρία. Μετὰ τὸ φρικτὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου, κάποιοι Χριστιανοὶ μάζεψαν ἀπὸ τὸν ἱππόδρομο τὰ ἐναπομείναντα ἅγια λείψανά του καὶ τὰ μετέφεραν στὴν Ἀντιόχεια. Ἡ Σύναξη αὐτοῦ ἐτελεῖτο στὴν Μεγάλη Ἐκκλησία.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ. Ὡς θησαυρὸν πλουτοποιῶν δωρημάτων, τὴν τῶν λειψάνων σου μυρίπνοον θήκην, τῇ ποίμνῃ σου μετήγαγον ἐκ Ῥώμης εὐσεβῶς· ἧσπερ τὴν ἐπάνοδον, ἑορτάζοντες πόθῳ, χάριν ἀρυόμεθα, πολλαπλῶν ἰαμάτων, τοὺς σοὺς ἀγῶνας μέλποντες ἀεί, Ἱερομάρτυς Ἰγνάτιε ἔνδοξε.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον. Ἐξ Ἑῴας σήμερον ἐξανατείλας, καὶ τὴν κτίσιν ἅπασαν, καταλαμπρύνας διδαχαῖς, τῷ μαρτυρίῳ κεκόσμηται, ὁ θεοφόρος καὶ θεῖος Ἰγνάτιος.

Μεγαλυνάριον. Χάριν ἀναβλύζει οἷα πηγή, δωρεῶν ἀΰλων, ἡ σὴ θήκη ἡ εὐαγής, καὶ σωμάτων πάθη, καὶ καρδιῶν τοὺς σπίλους, ἀεὶ ἀνακαθαίρει, Πάτερ Ἰγνάτιε.

Πηγή από: http://www.synaxarion.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

ΑΓ. ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ:«ΘΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΕΡΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΝΑ ΣΑΣ ΛΗΣΤΕΥΟΥΝ»

«Οι κλέφτες θα λείψουν από τα βουνά, αλλά θα έρχονται μέρα μεσημέρι ντυμένοι και με ποδήματα να σας ληστεύουν…»
Ο μέγιστος Εθναπόστολος Κοσμας ο Αιτωλός με τις προρρήσεις μας προσφέρει μια εικόνα του σήμερα, από απόσταση 2,5 αιώνων!
Όντως δεν υπάρχουν πλέον ληστές στα βουνά, αλλάγια το ότι μας ληστεύουν μες στα σπίτια μας μέρα μεσημέρι, αρκεί κανείς να διαβάσει το αστυνομικο δελτίο μιας απλής και τυχαίας ημέρας.

Πολλοί εκνευρίζονται όταν παρουσιάζουμε του Άγιους της Ορθοδοξίας, καλύτερο θα είναι να δουν τι μπορούν να κερδίσουν από την πνευματική επαφή μαζί τους.
Όσο για την προσφορά του στο Έθνος, ας δει το αποστολικό του έργο στις τέσσερις περιοδείες του, όταν η συνείδηση του Γενους κινδύνευε να σβήσει. Ναι στον Αρχαιοελληνισμό, αλλά ναι και στην Ελληνορθοδοξία, και τα δύο μαζί είναι η πραγματική μας δύναμη, για αυτό και αλλότρια κέντρα τα πριονίζουν.

Πηγή από: http://www.agioritikovima.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΦΟΡΤΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ

15 Είναι κάποιες στιγμές που έρχονται στη ζωή σου και νοιώθεις ότι κουβαλάς το πιο βαρύ, απ΄ όλους, φορτίο στις πλάτες...
Το μόνο που θες αυτές τις στιγμές,
είναι να μπεις στο πιο απόμακρο δωμάτιο της ψυχής σου,
εκεί όπου κανένας εξωτερικός θόρυβος δεν φτάνει,
όπου κανένας επισκέπτης δεν μπορεί να σε βρεί,
να κλείσεις την πόρτα , να σβήσεις το φως,

ν΄ ακουμπήσεις το φορτίο κάτω,
να λυγίσεις τα γόνατα , και ν΄ αφεθείς Στα Χέρια Του...

Ν΄ ακουμπήσεις την καρδιά σου ενώπιών Του...
και ν΄ αφήσεις τη σιωπή να μιλήσει...
ν΄ αφήσεις μια μελωδία μυστική να χαρίσει αυτές τις ώρες γαλήνη στη ψυχή,
το χάδι Του Κυρίου να της απαλύνει τον κάθε πόνο,
να της σηκώσει το κάθε φορτίο,
να της μιλήσει μυστικά και σιωπηλά,

να της χαρίσει φως ουράνιο,
και να της πει Το πιο Όμορφο Τραγούδι Τ΄ Ουρανού...

"Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς"

Πηγή από: http://www.agioritikovima.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

15 Λουκ. ιθ´ 1-10 Τώ καιρώ εκείνω, διήρχετο ο ᾿Ιησούς τήν ᾿Ιεριχώ• καί ιδού ανήρ ονόματι καλούμενος Ζακχαίος, καί αυτός ήν αρχιτελώνης, καί ούτος ήν πλούσιος, καί εζήτει ιδείν τόν ᾿Ιησούν τίς εστι, καί ουκ ηδύνατο από τού όχλου, ότι τή ηλικία μικρός ήν. Καί προδραμών έμπροσθεν ανέβη επί συκομορέαν, ίνα ίδη αυτόν, ότι εκείνης ήμελλε διέρχεσθαι.
Καί ως ήλθεν επί τόν τόπον, αναβλέψας ο ᾿Ιησούς είδεν αυτόν καί είπε πρός αυτόν• Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι• σήμερον γάρ εν τώ οίκω σου δεί με μείναι. Καί σπεύσας κατέβη, καί υπεδέξατο αυτόν χαίρων. Καί ιδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ότι παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι. Σταθείς δέ Ζακχαίος είπε πρός τόν Κύριον• ᾿Ιδού τά ημίση τών υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοίς πτωχοίς, καί εί τινός τι εσυκοφάντησα, αποδίδωμι τετραπλούν.

Είπε δέ πρός αυτόν ο ᾿Ιησούς ότι σήμερον σωτηρία τώ οίκω τούτω εγένετο, καθότι καί αυτός υιός ᾿Αβραάμ εστιν. ῏Ηλθε γάρ ο Υιός τού ανθρώπου ζητήσαι καί σώσαι τό απολωλός.
Απόδοση στη νεοελληνική: Εκείνο τόν καιρό, ο ᾿Ιησούς περνούσε μέσα από τήν ῾Ιεριχώ. ᾿Εκεί υπήρχε κάποιος, πού τό όνομά του ήταν Ζακχαίος. ῏Ηταν αρχιτελώνης καί πλούσιος. Αυτός προσπαθούσε νά δεί ποιός είναι ο ᾿Ιησούς• δέν μπορούσε όμως εξαιτίας τού πλήθους καί γιατί ήταν μικρόσωμος. ῎Ετρεξε λοιπόν μπροστά πρίν από τό πλήθος κι ανέβηκε σέ μιά συκομουριά γιά νά τόν δεί, γιατί θά περνούσε από κεί.
῞Οταν έφτασε ο ᾿Ιησούς στό σημείο εκείνο, κοίταξε πρός τά πάνω, τόν είδε καί τού είπε• «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα πρέπει νά μείνω στό σπίτι σου».᾿Εκείνος κατέβηκε γρήγορα καί τόν υποδέχτηκε μέ χαρά. ῞Ολοι όσοι τά είδαν αυτά διαμαρτύρονταν κι έλεγαν ότι πήγε νά μείνει στό σπίτι ενός αμαρτωλού. Τότε σηκώθηκε ο Ζακχαίος καί είπε στόν Κύριο•

«Κύριε, υπόσχομαι νά δώσω τά μισά από τά υπάρχοντά μου στούς φτωχούς καί ν’ ανταποδώσω στό τετραπλάσιο όσα έχω πάρει μέ απάτη».῾Ο ᾿Ιησούς, απευθυνόμενος σ’ αυτόν, είπε• «Σήμερα αυτή η οικογένεια σώθηκε• γιατί κι αυτός ο τελώνης είναι απόγονος τού ᾿Αβραάμ. ῾Ο Υιός τού ᾿Ανθρώπου ήρθε γιά ν’ αναζητήσει καί νά σώσει αυτούς πού έχουν χάσει τόν δρόμο τους».


Πηγή από: http://www.agioritikovima.gr/
Διαβάστε περισσότερα...

Ὁ Ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος

Ημ. Εορτής: 28 Ιανουαρίου
Ημ. Γέννησης: 308 μ.Χ.
Ημ. Κοιμήσεως: 373 μ.Χ.
Ημ. Ανακομιδής Λειψάνων:
Πολιούχος:
Λοιπές πληροφορίες:
Εορταζόμενο όνομα:
Ὁ Ὅσιος Ἐφραὶμ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ καὶ γεννήθηκε στὴν πόλη Νίσιβη τῆς Μεσοποταμίας πιθανῶς τὸ 308 μ.Χ. ἢ καὶ ἐνωρίτερα. Ἤκμασε ἐπὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου (324 – 337 μ.Χ.), Ἰουλιανοῦ του Παραβάτου (361 – 363 μ.Χ.) καὶ τῶν διαδόχων αὐτοῦ. Ἀπὸ τὴν μικρή του ἡλικία διδάχθηκε τὴν πίστη καὶ τὴν ἀρετὴ ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο τῆς γενέτειράς του Ἰάκωβο (309 – 364 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος καὶ τὸν χειροτόνησε διάκονο, ἀλλὰ ὁ Ὅσιος ἀρνήθηκε νὰ λάβει μεγαλύτερο ἀξίωμα. Ἀκολούθησε πολὺ νωρὶς τὸν μοναχικὸ βίο καὶ μὲ τὸ φωτισμὸ τοῦ Παρακλήτου ἔγραψε πάρα πολλὰ συγγράμματα πνευματικῆς καὶ ἠθικῆς οἰκοδομῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ θαυμάζεται γιὰ τὸ πλῆθος καὶ τὸ κάλλος τῶν ἔργων του. Γνώστης ἀκριβὴς ὅλων τῶν δογματικῶν θεμάτων, ἤξερε νὰ καταπολεμᾶ τὶς αἱρέσεις καὶ νὰ ὑπερασπίζει μὲ θαυμάσια σαφήνεια τὴν Ὀρθοδοξία. Ἦταν ἐκεῖνος ποὺ κατατρόπωσε σὲ διάλογο τὸν αἱρετικὸ Ἀπολλινάριο καὶ ὁδήγησε πολλοὺς αἱρετικοὺς νὰ ἐπιστρέψουν στὴν πατρώα εὐσέβεια.
Ὅταν, διὰ τῆς συνθήκης τοῦ ἔτους 363 μ.Χ., ποὺ ὑπέγραψε ὁ διάδοχος τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου, Ἰοβιανὸς (363 – 364 μ.Χ.), ἡ Νίσιβης παραδόθηκε στοὺς Πέρσες, ὁ Ὅσιος Ἐφραὶμ ἐγκατέλειψε τὴν πατρίδα του καὶ ἦλθε στὴν Ἔδεσσα, ὅπου ἀσκήτεψε σὲ παρακείμενο ὄρος. Τὸ ἔτος 370 μ.Χ. ἐπισκέφθηκε τὸν Μέγα Βασίλειο στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας καὶ λίγο ἀργότερα τοὺς Πατέρες καὶ Ἀσκητὲς τῆς Αἰγύπτου.
Ὁ Ὅσιος Ἐφραὶμ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 373 μ.Χ. καὶ ἡ Σύναξή του ἐτελεῖτο στὸ Μαρτύριο τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνας, στὴν περιοχὴ Φιλοξένου, κοντὰ στὴν ἀγορά.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Ρεῖθρον ἄϋλον, ἐν τῇ ψυχῇ σου, τὸν ζωήρρυτον, πλουτήσας φόβον, κατανύξεως κρατὴρ ἀναδέδειξαι· ὅθεν ἡμᾶς πρὸς ἠθῶν τελειότητα, τοῖς ἱεροῖς σου ῥυθμίζεις διδάγμασιν. Ἐφραὶμ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Τὴν ὥραν ἀεί, προβλέπων τῆς ἐτάσεως, ἐθρήνεις Ἐφραίμ, δάκρυα κατανύξεως· πρακτικὸς δὲ γέγονας, ἐν τοῖς ἔργοις διδάσκαλος Ὅσιε. Ὅθεν Πάτερ παγκόσμιε, ῥαθύμους ἐγείρεις πρὸς μετάνοιαν.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὡς τῆς σοφίας ὑποφήτην θεορρήμονα
Καὶ μετανοίας ἀληθῶς σάλπιγγα ἔνθεον
Εὐφημοῦμέν σε οἱ δοῦλοί σου θεοφόρε.
Ἀλλ’ ὡς θεῖος θεωρὸς Χριστοῦ τοῦ βήματος
Ἐν τῇ κρίσει ἀκατάκριτόν μεφύλαξον,
Ἵνα κράζω σοι, χαίροις Πάτερ Ἐφραὶμ σοφέ.

Μεγαλυνάριον.
Σάλπιγγι τῶν λόγων σου τῶν σοφῶν, πρὸς ἔνθεον φόβον, διεγείρεις πᾶσαν ψυχήν· σὺ γὰρ τῆς δευτέρας, τοῦ Λόγου ἐμφανείας, τὸν τρόπον προσημαίνεις, Ἐφραὶμ Πατὴρ ἡμῶν.

Πηγή από: http://www.synaxarion.gr/
Διαβάστε περισσότερα...